Сагрэты дыханнем лугоў я квяцістых,
Сагрэты усмешкай вачэй прамяністых;
Апошняй сустрэчай – і першым растаннем,
Сагрэты слязою бярозкі світальнай,
Сагрэты святлом я, бы новым адкрыццем,
Духмяных бароў і валошак у жыце, −
Віхурыць зіма хай – сляды замятае,
А вобраз Айчыны – у лета вяртае...
|
|
